Ons gaan oorsee – Deel 1 – Stilbaai tot Hamburg

Die volgende paar blogs is ʼn relaas van ons oorsee kuier. Ons het dit geskryf as tipe van dagboek en om te help met ʼn scrapbook wat ons wil maak. Die toer begin op 13 September 2017 met ons vertrek vanaf Stilbaai en eindig op 3 Oktober met ons aankoms op Stilbaai. Dit strek deur OR Tambo en Dubai lughawens na Hamburg (Duitsland). Van daar per skip na  Le Havre en Parys (Frankryk), Southampton en London (Brittanje),  Zeebrugge (België), Amsterdam (Nederland) en weer terug Hamburg toe. Vanaf Hamburg het ons Dublin (Ierland) toe gevlieg en is per trein Dundalk toe. Van Dundalk af weer terug Dublin toe met die trein en weer gevlieg via Dubai terug OR Tambo en uiteindelik via George toe en toe terug Stilbaai toe,

Bitha het die basiese skryfwerk gedoen. Ek het byvoegings gedoen en so bietjie ge-edit.

ONS REIS

Jan beplan ʼn jaar lank aan die reis. Hy wou eintlik al verlede jaar gegaan het, maar ons het te min tyd gehad vir alles.

Die beplanning het byvoorbeeld ingesluit:

Waarheen ons sou gaan: Ons het eers gedink om net die Republiek van Ierland te besoek en ʼn trein toer deur Ierland met Irish Rail te doen en dan terselfdertyd vir Benitha te gaan kuier. Gerhard en Rina en ook Willie en Fienie het ons egter so geïnspireer met hulle stories oor die skip cruises waarop hulle al was, dat ons dit ernstig oorweeg het en toe daarop besluit het. Wie wil in elk geval sy lewe afsluit sonder om die belangrike romantiese stede van Noord Europa te sien? 

Die tyd: Ons moes die tyd haarfyn beplan. Tydens die Europese winter is dit te koud en dit sneeu en tydens die Europese somer is dit te duur. Ons vorige besoek aan Ierland was in Oktober en die weer was baie goed. Ons moes ook Kayla se verjaarsdag, wat 1 Oktober is, in ag neem. Ouma en Oupa mag nie haar tiende verjaarsdag misloop nie. Wat ons ook al doen, op 1 Oktober moet ons terug in Suid Afrika wees.

Visas: Omdat ons toer waarop ons besluit het Engeland ingesluit het moes ons behalwe vir die Schengen ook ʼn UK visa kry. Die proses om ʼn visa te kry bestaan uit ʼn aanlyn aansoek en afspraak en dan, wanneer die afspraak toegestaan word ʼn besoek aan die visa onderhoudkantoor, wat in ons geval, in Kaapstad is. Dit het beteken ons moes die ongeveer vierhonderd kilometer aflê vir die dertig minute onderhoud vir die UK visa. Ons paspoorte, wat per koerier terug gestuur is, ontvang en weer die tog Kaapstad toe aandurf vir die Schengen visa wat ons sowat twee weke later plaasgevind het. Elke keer na ons besoek aan ʼn visa kantoor het ons in spanning sit en wag dat die paspoorte deur die koerier afgelewer moes word.

Selfone – Die selfone moet oopgemaak word vir “international roaming” Omdat selfone so goed bruikbaar is as kamera, het ons gedink dit is onnodig om ʼn kamera saam te neem en te sukkel om dit rond te dra. Ons het spesiaal vir my ʼn nuwe selfoon, met ʼn goeie kamera fasiliteit, gekry. Om seker te maak jy het genoeg spasie op die foon vir fotos het Jan vir elke selfoon ʼn addisionele SD kaart beplan. Die selfoon dien sommer ook as rekenaar so as jy nie regtig nodig het om op die rekenaar of tablet te werk nie, kan jy net jou selfoon saamvat, Alle noodsaaklikhede kan jy sommer op hom doen.

Bankkaarte: Die bankkaarte moes opgestel word vir internasionale gebruik.

Kennel vir Milly: Ons het oorweeg om Milly in George na die kennel toe te vat maar die sou, vir drie weke, te duur wees. Uiteindelik het ons maar op die goedkoper Stilbaai kennel besluit. Op die ou het dit darem nie met haar te sleg gegaan nie. Sy was in ʼn baie goeie toestand toe ons haar gaan haal het.

13 September

Manfred-hulle het ons die oggend negeuur, kom oplaai. By die lughawe afgelaai, gehelp met die tasse en vir Jan rubbers vir sy kruke gaan koop. 

Ons op George Lughawe – Gereed vir ons trip: 

 

Ek en Jan het koffie gedrink by die lughawe se Lilly Coffeeshop, want ons was te vroeg en die toonbanke het nog nie oopgemaak nie. Ons wou nie op die plek vir gestremde passasiers sit nie en was later baie spyt want  toe moet Jan vliegtuig toe loop. Hulle het hom darem met die mobiele-hyser opgelig om in die vliegtuig te kom. Ek moes maar met die trappe op klim.

Gelukkig het ons vooraf besluit dat klein hindernisse ons nie tydens hierdie vakansie gaan onderkry nie maar na die “assistance probleempie op George Lughawe tref die volgende een ons toe ons op OR Tambo aankom. Jan bel vir Hein om te sê ons het geland en hy kan ons maar kom haal. Hein sê toe hy kan ons nie kom haal nie want hy moet vir Kayla wiskunde klas toe vat. Toe bel Jan Uber om ons by “departures” te kry. (“Arrivals” by OR Tambo is te gevaarlik om uit te gaan.) Terwyl die ou van Uber ons bagasie in sy kattebak laai kom daar ʼn ander vrou en vra of hy vir haar ook vervoer kan reël. Die Uber-bestuurder vra toe of ons sal omgee as hy haar saam met ons kan oplaai. Die gevolg is dat ons saam met ʼn vriendelike vreemde vrou deur Uber vervoer word.

Hein het die huis kom oopsluit. Ouma Jackie wou nie hê ek moet iets doen nie. Sy sê sy het alles onder beheer. Vir aandete kry ons hoender en aartappel.

14 September

Die volgende oggend gaan ons finale inkopies doen. Dischem (waar ek ʼn lys maak van die pryse van verskillende soorte parfuum wat ek moontlik oorsee goedkoper kan kry.), Westpack (waar ons vir ons klein plastiek waterbottels gekry het. Ons het dit later baie goed gebruik), Matrix (waar ons SD kaarte vir ons selfone gekry het vir ingeval ons nie genoeg spasie vir al die fotos wat ons beplan om te neem, het nie)  en Mtn (om te verseker my foon se roaming op gestel. Die ou in George kon dit nie doen nie.). Ons gaan drink koffie by ʼn koffiewinkel en  gaan haal kinders by skool.

15 September

Die Dag bestaan uit finale voorbereiding soos die laaste wasgoed gou was, kinders,  skool gaan haal en die tasse se inhoud organiseer sodat ons nie vir die een nag wat ons beplan om in Hamburg oor te bly, alles hoef oop te maak en uit te pak nie.

Hein laai ons die net na vier uur by OR Tambo af0. Met die instap by die internasionale vertreksaal by die lughawe gryp ʼn oorgretige portier ons tasse en daar gaan hy en ek moet hardloop om by te bly met Jan agterna want, volgens hom, weet hy van ʼn plek waar die tasse vinniger toegedraai gaan word (die “South African luggage wrapping or else we dig in your stuff”). Ons het nie genoeg kontant vir die tasse en ʼn fooitjie vir die oorgretige portier nie en, terwyl Jan by die tas-toe-draaier staan gaan soek ek ‘n ATM om geld te trek. Ek trek geld en koop by Sweetas for Heaven ʼn pakkie chips om kleingeld te kry. Die portier, wat Jan net daar by die tasse gelos het, kry my by die Sweets for Heaven en ek gee vir hom R20. Intussen bel Jan my ses keer want hy het kleingeld oorgehou van die tas toedraaiery en dit reeds as fooitjie vir die portier gegee. Hy is toe bang die portier soek ʼn fortuin. Ek hoor nie die telefoon nie en Jan is vies omdat ek nie antwoord nie.

Dit is baie besig op die lughawe en ons wag lank vir die assistance maar dit gaan beter as die assistance wat ons in George gekry het.

Ons besluit om nie voor die vlug by die Slow Lounge te gaan sit nie. Ons is bang die assistance assistent kom haal ons nie in die Slow Lounge nie en ons is dan laat om saam met die assitance passasiers aan boord te gaan. Ons gaan sit dus by ons hek en terwyl Jan by die hek wag gaan koop ek vir ons ʼn wegneem broodjie en koffie.

Die vliegtuig styg tien oor sewe op. Ons besef die sal nie help om ʼn slaap posisie in te neem nie want, uit vorige ondervinding weet ons dat ons net aan die slaap gaan wees dan bring hulle aandete. Nie dat een van ons ʼn vliegtuig-slaper is nie. Dit is toe ook so: teen omtrent  tienuur  bring hulle aandete. Ons eet nie eintlik nie want ons is nie gewoord om so laat te eet nie.

Die res van die vlug probeer ons slaap maar dit gebeur nie eintlik nie. Ek luister musiek en Jan lees al wat op die sitplek-skermpie te lees is.

Twee uur die oggend kry ons weer ʼn broodjie en ʼn brownie vir ontbyt en later die koffie. Ons slaap nie verder nie.

Op Dubai lughawe aangekom, half ses die oggend, is die assistance, soos gewoonlik baie goed. Hy weet presies waar ons moet heen en ons ry, soos met ons vorige besoek, weer trein van die aankoms hek tot by die vertrek hek. By die assistance wag area ontmoet ons ʼn vrou van Somersetwes wat op pad Australië toe is en gesels lekker maar die gesels droog later ook op.

Die wagtyd is net drie en ʼn half uur. Te kort om duty free  te doen inkopies maar tog net te lank om niks te doen nie. Ond het wel koffie gekoop… teen R150 vir twee koppies.

Ek (met my gebreekte vinger) is verveeld en moeg gesit:

 

 

 

 

 

Ons land 13:45 op Hamburg Lughawe. Ons is haastig want ons het met Christine gereël om ons omtrent vier uur by die hotel te kry en ons in Hamburg rond te wys.

Op Hamburg lughawe moet een man vier assistances passasiers hanteer. Ek is baie ontsteld dat ons nie ons eie helper het nie. Die man hanteer al vier assistance passasiers briljant. Hy help ons deur die Doane, na die bagasie- ontvangsaal en uit die lughawe waar hy selfs vir ons ʼn taxi reël. Intussen baklei hy sommer met ʼn man wat arrogant verby die assitance passasiers storm en Jan amper van die rolstoel afstamp.

Die taxibestuurder, van die lughawe af hotel toe, kan nie ʼn woord Engels praat nie en hy is verskriklik suur. Ons is nie gewoond aan voertuie wat aan die regterkant van die pad ry nie en toe hy regsom om ʼn sirkel gaan koes ons vervaard.

Advertisements

Stillie se Kroeg op die Dorp

Stillie se kroeg het nie ure nie.

Mense wat nuut in die dorp is of vakansiegangers, ook genoem “inkommers” vra baie: “Wat is jou ure?”

Dan antwoord Stillie maar net: “My ure is my customers se ure.”

So is dit ook werklik. Stillie se kroeg se ure is sy customers se ure.

Herklaas is elke middag eerste daar. Net so neffens vieruur. Na sy middagslapie en voor sy skuld gevoelens hom dwing om vir homself werk uit te dink. As Herklaas homself vieruur op die stoeltjie in die linkerkantse hoek van die kroeg tuisgemaak het en Stillie, of die nuwe bar-lady, het vir hom daardie eerste brandewyntjie en coke neergesit, kan hy nog ʼn goeie uur gesels voor die regulars inkom. Hulle is gewoonlik van vyfuur af daar. Elkeen op sy gewone kroegstoel, Betyds sodat hulle die inkommers wat na ses eers begin aankom, deur kan kyk. Ondersoekend. Met hulle koppe effens afgebuig en fronse op hulle voorkoppe kyk hulle die vreemdelinge uit en laat die mense voel dat hulle eers ʼn dop of twee moet inhê voor hulle welkom sal wees. Dit neem gewoonlik ook dan net ʼn dop of twee om deel van die kroeggemeenskap, en later ook die dorpgemeenskap te voel. Veral as die vreemdeling vir die regular langs hom ook ʼn dop koop,

Herklaas se hoekstoel:

Herklaas is ʼn afgetrede boer. Sy vrou het hom sowat ses jaar gelede ontslaap. “Ontslaap” is die gepaste woord wat Herklaas vir die afsterwe van sy vrou gekry het toe hy een aand vir een van die meer geletterde manne in die kroeg vertel het sy vrou is skielik dood. Die man het Herklaas geskok aangekyk en Herklaas gepas tereg gewys.

““Ontslaap” Herklaas.” Het Meneer Geartikuleer reggehelp. “Jou vrou is nie dood nie, ander mans se vrouens gaan dood maar as jy na jou eie eggenote verwys het sy jou “ontslaap.”

Herklaas het van die woord gehou. Dit was vir hom meer gepas om na sy oorle vrou as “ontslaap” te verwys.

Hier in Stillie se kroeg het Herklaas al menige gepaste woorde geleer want hier kom “geleerde” mense wat korrekte Afrikaans “besig”. Dit laat Herklaas voel of hy in ʼn ander liga is as hy so nou en dan as “gewone” inwoner in die geselskap van die “geleerde” inwoners, hier is Stillie se kroeg sit, en die “gepaste” woorde “besig”. Hy kry onmiddellik daardie meewaardige gevoel, wat hy nie by veel geleenthede kry nie, en kan die “admirasie” van die “gewone” ouens aanvoel. Dit is veral wanneer jy ʼn Engelse woord kan “ver-Afrikaans” en dit dan “besig”.

Die meeste geletterde manne is pensionarisse wat in die dorp kom aftree het. Daar is byvoorbeeld Vossie. Afgetrede skoolhoof uit die Vrystaat. Vossie het gou sy kleim in die dorp afgesteek deur met die “regte” mense te meng. Die “regte” mense is nou onder andere dominee Daan, die predikant, Hans, die munisipale bestuurder, die Dokter Frik, wat homself uit ʼn praktyk in Johannesburg uitgesuip het en toe hier kom aftree het. O ja! om nie te vergeet van die hardeware winkel se bestuurder , Kootjie, nie! Kyk daar is nou vir jou ʼn belangrike man. Stywe rug, stywe nek en stywe snor maar as die man ʼn dop in het, is niks meer styf nie.

Herklaas en die paar genoemde vriende is nie die enigste mense  op die dorp was hulle status handhaaf deur die “gepaste” Afrikaans te “besig” nie… daar is byvoorbeeld Valie, een van die baie loodgieters in die dorp. Valie, ‘n loodgieter en elektrisiën tegelyk, wat oral met sy verslete faktuurboek in die dorp stap, kan die taal “besig”. Nêrens kan Valie se kwalifikasie gesien word nie behalwe onder sy briefhoof waar na Valie se diens verwys word as “gekwalifiseerd”. Valie is miskien nie nie regtig “gekwalifiseerd” nie maar Valie kan die taal “besig”. Elke keer as ʼn kliënt ongelukkig is met Valie se diens dan “staan” Valie “terug” en verwys dan na die “onderonsie” as ʼn “vertrouensbreuk” in die “diensverhouding”. Valie se vrou kom nooit in Stillie se “establishment”, soos Stillie na die kroeg verwys, nie. Sy is wel in die dorp te sien en sal by die susterverenigingvergadering graag verwys na die “suiplappe en hoereërders” wat die arme Valie so te na kom.

Stillie self is ʼn stil man. Mense hou van Stillie omdat Stillie luister. Stillie praat nie en gee nie raad nie. Hy skud net sy kop en sug saam. Dit voel vir Stillie se kliente of Stillie so lank in die dorp is as wat die dorp oud is.

So nou en dan kom wys Stillie se vrou Ant’ Stillie haar gesig daar. Nie lank nie. Net vinnig om te kyk of Stella en Stillie hulle gedra.

Stella is die nuwe Bar-Lady. Oulike meisie met lang krullerige hare wat die vriendelike gesiggie omraam. ʼn Mens sou haar nie as mollig beskryf nie, eerder bietjie rond in die lyf. Daardie lyf waarmee sy op haar tone en met ʼn snyende hoë stemmetjie agter die kroegtoonbank uit trippel om elke regular wat by die deur inloop om die hals te val, sy moet gereeld op haar tone staan want sy is bietjie kort, en ʼn klapsoen vol op die mond te gee. Dis nou wanneer hulle vrouens of meisies nie saam is nie.

In hierdie “establishment” van Stillie hoor jy alles wat in hierdie dorp gebeur,

Totsiens tot volgende keer.

Let Wel: Plekke en name waarna verwys word is fiktief

Maalvleis/Dorito-gereg

Aftrede is nie net daardie geestelike en aktiwiteit verandering waarby ʼn mens moet aanpas nie. Dit is ʼn totale lewenswyse aanpassing.

Een van die aanpassings is ons kos voorbereiding.

Ons het, oor die afgelope twee en ʼn half jaar, uit die aard van ons bedrywige lewenswyse as pensionarisse, begin om ons kos voorbereidings beplanning beter te doen. Sekere goed word ingemaak en ander word berei vir vries. Ongelukkig raak ʼn mens so ʼn die tradisionele voorbereiding groef dat jy vergeet van die lekker resepte wat jy sommige aande na werk vinnig uitgedink of aangepas het.

Ons het gister ʼn resep op facebook raakgeloop wat ons gou aangepas het om by die Suid Afrikaans omstandighede en die beskikbare bestanddele in ons koskas aan te pas.

Maalvleis/Dorito-gereg:

Bestanddele:

500 gr Maalvleis

150 gr Simba Dorito chips (kaas geur) – gebreek

215 gr Koo Baked Beans in tamatiesous (klein blikkie)

215 gr Koo Chakalaka Mild & Spicy (klein blikkie)

klein ui (gesnipper)

braaivleis speserye

olie om in te braai

Gerasperde cheddar kaas

Water soos nodig

Metode:

Braai die uie tot deurskynend

Braai nou die maalvleis (voeg die braaivleis speserye by die maalvleis maar wees versigtig vir te veel sout. Onthou die chips is ook souterig)

Wanneer die maalvleis lekker bruin is gooi die baked beans en chakalaka by. Meng goed en kook nog so paar minute sodat die geure goed kan meng. Gooi water by as die mengsel te dik lyk.

Skep dit nou soos volg in ʼn oondvaste bak.

ʼn laag maalvleis

ʼn laag Dotitos

ʼn laag kaas

die boonste laag moet kaas wees.

(Ons het eintlik gedink ons sal volgende keer net een laag van elk maak)

Bak in ʼn oond wat vooraf tot 180° verhit is tot die kaas goed gesmelt het.

CAPE VIDAL MET PAUL SE 4 X 4

Dit was so 1990.

Zululand se dae.

Van die ouens, veral lede van ons bestuurspan in die kantoor, het self hulle persoonlike belastingopgawes voorberei en, omdat hulle nie al die vereistes mbt byvoordelebelasting en toegewings geken het nie, moes hulle jaar na jaar inbetaal. Mettertyd het hulle agterkom dat ek redelik op hoogte en bedrewe was met die belasting en so een vir een het hulle my gevra om te help met die voltooiing van hulle opgawes.

Ek het gehelp… verniet natuurlik want, “hoe kan jy geld vra vir ʼn pêl wat sukkel?”

So het dit gekom dat Paul, die hoof van die mannekragafdeling, na ʼn paar jaar se belasting meevallertjies, besluit het dat dit tyd geword het dat hy my op een of ander wyse moet bedank vir my onbaatsugtige diens.

Een Maandagoggend vra Paul of ons die naweek besig is? Hy het vir ons, dit is nou Vroutjie-doutjie ek en die twee kinders (daardie tyd so ses en elf jaar oud), ʼn verrassing-naweek gereël. Ons moet net Vrydag na werk, met klere en kampkos vir ʼn naweek, by sy huis wees.

Baie opgewonde was ons vroeg Vrydagmiddag by Paul se huis en daar was die verrassing:

Paul het vir ons ʼn naweekkampplek by Cape Vidal bespreek. Sy splinternuwe Ford 4 x 4 bakkie was gepak met alle kamp benodighede. Tent, gasstoof, matrassies ens.

Behalwe dat dit ons gesin se eerste kampervaring sou wees, was dit my eerste geleentheid om ʼn 4 x 4 op die strand te bestuur.

Ons het so ongeveer vyfuur daardie Vrydagmiddag by Cape Vidal aangekom.

Dit het gereën.

Die kampplek is aangewys en ons het, in die reën, begin afpak en die tent, wat ons vir die eerste keer gesien het, begin opslaan.

Dit was chaos!

Dit was net modder.

Ek kan (uit aard van my unieke bou) nie op my hurke sit nie en moes alles gebukkend doen of doen terwyl en plat in die modder gesit het.

Oorkant die pad het ʼn paar manne, blink gedrink, voor hulle karavaan gesit en raad skree.

Baie moeg en vuil het ons, na ure se gesukkel, uiteindelik klaar gemaak.

Ons het egter besluit ons gaan nie toelaat dat die ou hindernissie ons naweek bederf nie. Die volgende oggend is ons vroeg weg strand toe, met die 4 x 4.

Ons gesin se eerste 4 x 4 strand-rit!

By die hoofstrand het ek gestop en almal het uitgespring en in die branders baljaar.

Na sowat ʼn uur was ons weer terug in die bakkie en reg om, strand langs, verder noord in die rigting van Mapelane se ry.

Ek het die bakkie in rat gesit en die petrol getrap. Die resultaat was ʼn gebrul van die enjin en die agterkant van die bakkie wat voel of dit sak. Ek het gevoel hoe ek koud word en my hart na aan stilstand kom. Dit was doodstil in die bakkie. Nie een het ʼn woord gesê nie maar ons het geweet wat dit beteken… die bakkie sit in die sand vas… Paul se nuwe bakkie.

Terwyl ons kon voel hoe almal op Cape Vidal se strand, selfs die raadgewers van die vorige aand, ons met medelye aanstaar, het stories van hoe voertuie teen laagwater gety in die sand vassit en dan teen hoogwater deur die see ‘gevat’ word, deur ons koppe gemaal.

Paul se nuwe bakkie. Hoe sal ek dit ooit verduidelik!

Beelde in ons gedagtes:

Ek het die venster afgerol om uit te kyk hoe diep die bakkie in die sand weggesak het. Bo die gedreun van die see het iemand geskree: “MAAK LOS DIE HAND-BRICK!”

Ek het die venster opgerol, die handrem laat sak, en met ʼn bloedrooi gesig het ek weggetrek en ons het noord gery.

ʼn Paar kilometer verder was daar ʼn pragtige ongerepte strand.

Daar is weer in die water baljaar en ek het op die rotse gesit en die natuur bewonder.

Na nog sowat ʼn uur se strand en see baljaar het ons vêrder gery.

Die volgende skok was toe ons weer stop.

Ek het uitgeklim en toe ek afkyk sien ek die bakke se beige-bekleedsel is pikswart waar ek gesit het. My broek was ook agter pikswart. Ek het besef dit moes van die rots, waarop ek vroeër gesit het, afkomstig gewees het. Ek het die sitplek met ʼn handdoek probeer afvee maar geen sukses nie.

Ek het onmiddellik almal terug in die bakkie geboender en, met ʼn handdoek op die sitplek om verdere gemors te voorkom, terug gery kamp toe.

Daar aangekom het ek met Sunlight Liquid, wat al beskikbare skoonmaakmiddel was, probeer om die sitplek skoon te maak maar dit het niks uitgerig nie. Ons het St Lucia toe gejaag. Sowat dertig kilometer, daardie tyd grondpad. Daar het ons Handy Andy gekoop. Dit is vroutjie-doutjie se staatmaker-skoonmaakmiddel. Sommer voor die winkel het ek met die Handy Andy probeer om die sitplek skoon te kry. Sonder veel meer sukses.

Ons is toe terug Cape Vidal toe waar ons alles, wat in ure afgepak en opgeslaan was, in ʼn rekord tyd afgeslaan en opgepak het en ons is terug Empangeni toe.

By die huis in Empangeni het ek met ʼn matskoonmaakmiddel en olieverwyderaar die sitplek skoon gekry.

Vroutjie-doutjie en ek het die bakkie baie skoon gewas, vir Paul ʼn goeie bottel wyn gaan koop, sy bakkie vir hom terug geneem en vir hom gesê dankie… maar nee dankie.

Later het ons uitgevind dat die swart olierigheid wat op die rotse is, afkomstig is van die minerale wat in daardie omgewing in die seesand is en ook daar gemyn word.

“Geology: Coastal dunes are made of sand, which is the by-product of rocks weathered from inland regions.It is from here that the minerals ilmenite, rutile and zirconoriginate. The inland rock formations have been eroded by rain and wind and washed into the rivers that eventually flow into the Indian Ocean. Once in the sea, the sand is shifted up the coast by currents and wave action. Sand on the continental shelf gets shifted around continuously between the sea-floor, beach and dunes. Wave action deposits the sand containing the heavy minerals onto the beaches and the sand is blown into dunes by the prevailing onshore winds.” (http://www.miningweekly.com/print-version/richards-bay-minerals-kwazulunatal-2007-11-30)

DIE SEAHAWK II

In 2012 besluit Vroutjie-doutjie en ek om vir ons ʼn SKIP/JAG te koop.

Die motivering is wyd:

• Ons het nie meer kinders in die huis nie en ons niks keer ons om aan boord te gaan en vir ʼn dag of ʼn naweek te seil nie.
• Ek wou nog altyd meer tyd aan hengel spandeer en dit sou ideaal wees ons sommer van ons skip (jag) af te hengel
• In die stad is daar “min” afleiding vir avonturiers,
• In ons omgewing, Gauteng, is daar baie mere en as ons skip klein genoeg was sou ons op enige van die mere kon seil.

Ons stel toe ʼn paar vereistes:

• Omdat ons in ʼn meenthuiskompleks gebly het, was dit moeilik om in ons tuin, wat een en ʼn half meter aan alle kante van die grensmuur af was, kaal te tan. Die skip se dek sou die ideale opsie wees. Ons het ook nie ʼn grasperk gehad nie… slegs plaveisel.

Spasie in die tuin:

Vereistes vir ons skip/jag:

• Die jag moet klein en hanteerbaar wees maar terselfdertyd genoeg dek-spasie hê vir twee mense om gemaklik op te beweeg.
• Dit moet kompak wees sodat dit nie te veel spasie by ons meenthuis opneem nie.
• Dit moet lig weer sodat Vroutjie-doutjie dit maklik kan hanteer.

By een van ons sport verskaffers, Sportman’s Warehouse,  kry ons toe net wat ons soek – Die SEAHAWK II:

Genoeg spasie, Voutjie-doutjie kan die maklik hanteer (oppomp, afblaas, dra ens.). wat meer wil ʼn mens hê?

Ons vaar toe ʼn paar keer op die wye waters van die Gautengse mere… twee keer om presies te wees.

Die tweede keer was die opwindendste!

Ons vaar op Roodeplaatdam:

Ons het die Seahawk II opgepomp, ons toerusting gelaai en, met ons veiligheidsbaadjies aan, die grote dam ingevaar. Diep in die dam in sodat ons nie die hengelaars moet pla nie.

Na sowat vyf minute se vaar teen die ongelooflike spoed van .007 knope per dag, hoor ons ʼn geweldige geskree van die wal af.

Op die kant staan daar ʼn man, visstok in die een hand en al waaiende met die ander hand en skree! Ons dink eers hy ken ons van iewers af maar uit die histeriese desperate toonhoogte lei ons toe af iets ontstel hom. Ek dink toe dat jy een of ander seedraak naby ons gewaar, dat ons in lewensgevaar verkeer, en die man ons waarsku. Ek het die water om ons bestudeer maar kon geen draak sien nie!  Vroutjie-doutjie, wie se gehoor baie beter as myne is hoor toe dat die man, ten spyte van vele byvoeglike naamwoorde, aan ons probeer verduidelik dat ons jag se skroef sy lyn opbondel!

Ek het die motor onmiddellik afgeskakel en Vroutjie-doutjie en ek het kant toe begin roei.

Ons het ook daardie dag uitgevind dat van die min dinge wat ons twee nie saam kan doen nie, is roei. Eers beweeg ons agter toe en toe vorentoe en toe al in die rondte.

Ten einde raad het die hengelaar ons maar begin inkatrol. Sowat tien meter van die kant af het hy, onvriendelik, die water ingestorm en sy vislyn van die motor se skroef afgewen.

Ons het dadelik terug gevaar jeti toe en besluit dat om met ʼn skip te vaar nie vir ons is nie.

Dit was tot met die laaste kuier van seuna hier by ons by die see.

Ons het, vandat ons see toe getrek het, gewonder of die bootjie nie lekker op die rivier sal vaar nie. Daar is min aktiwiteit in die rivier en tot by die riviermond is dit redelik vlak. Die rivierwater lyk ook baie kalm.

Seuna en ek het besluit ons gaan die rivier met ons jag aandurf.

Die begin van die vaart was heel skaflik. Dit was so met die draai van die gety en die motor het die boot teen ʼn heel skaflike poed aangedryf.

Seuna aan die stuur van die Seahawk II en ons het so nou en dan geanker om ʼn lyntjie nat te maak.

Die terugvaart jeti toe was egter nie so gemaklik nie!

Dit was sowat ʼn kilometer terug jeti toe en ons het die terugvaart aangepak met seuna aan die stuur. Hy het na sowat vyf minute droogweg opgemerk dat ons nie eintlik vorentoe beweeg nie… inteendeel, dit het gelyk asof ons agtertoe beweeg. Die afleiding wat ons, uit ons beperkte seevaart kennis gemaak het, was dat die stroom te sterk was vir die Seahawk II se motor.

Ons het probeer roei maar die resultate was dieselfde as toe Vroutjie-doutjie probeer roei het. Omdat die enigste gemeenskaplike deler in die roeipogings ekself was, aanvaar ek heimlik dat ek die oorsaak van die roei probleem moet wees. Behalwe vir ons koördinasie probleem was die water, as gevolg van die gety, so laag dat die bodem van ons skip teen die sandbanke vasgesteek het.

Ten einde raad het seuna uitgeklim en die boot sowat ʼn kilometer vêr, tot by die jeti, gesleep. Teen die stroom.

En nou liewe vriende is my skip, die SEAHAWK II, netjies opgevou en in sy sak, in die wendy-huis gebêre. Ons moet dit sien aan ʼn aandenking van ons skeepvaart ondervindinge!

Die goue Hek

In 2009 begin ons huisbou.

Die eerste huis wat Vroutjie-doutjie en ek as eienaar-bouer aanpak. Wat ʼn ondervinding.

Ons bouer, Jacob, is deur ʼn kollega voorgestel. Die ooreenkoms was dat Jacob al die arbeid sou voorsien en ek die materiaal.

Ons eerste ontmoeting met Jacob was vreemd, om die minste te sê. Jacob en ek het ooreengekom om by die erf te ontmoet. Ek het voor die tyd “navorsing” gedoen oor hoe betaling aan die bouer moet geskied. Dit werk, volgens my “navorsing” so; ʼn sekere persentasiebetaling moet na voltooiing van die fondasie geskied, daarna ʼn volgende persentasie wanneer vensterbank hoogte bereik word ens, ens.

Toe ons by die erf kom was Jacob reeds daar.  ʼn Stil ou wat amper nors voorgekom het. Hy het mompelend en met half onvoltooide sinne gepraat. Ek sal, byvoorbeeld, nooit vergeet hoe hy homself aan my voorgestel het nie.

“Ja… ek is Jacob.” was al wat hy vir my gesê het. Nie gegroet of handskud nie. Net die paar woorde en my toe aangekyk asof dit nou my beurt was om iets te sê.

Tydens ons ontmoeting by die erf het dit gelyk of Jakob hom vererg toe ek my betaling metode voorstel.

“Jy sê nie vir my hoe jy my betaal nie.” het hy ergerlik gesê. “Ek sê jou.”

Hy het voor die erf, met die plan voor hom, op die sypaadjie gaan sit en die plan sowat tien minute bestudeer. Vroutjie-doutjie en ek het vir mekaar gekyk, groot oë gemaak en kop geskud.

Hy het opgestaan, gesug, en toe vir my vertel watter persentasies hy wanneer wil hê. Dit was toevallig omtrent dieselfde was as wat ek bereken het.

Dit was egter een van die min kere dat Jacob en ek verskil het. Hy is gelukkig baie bekwaam, eerlik en een van die redes dat huisbou, vir ons, net ʼn plesier was.

Van die min dinge wat nie in Jakob en my ooreenkoms ingesluit was nie, was die alarm en die hek.

Ek het ʼn bekende sekuriteit maatskappy gekontak vir ʼn alarm kwotasie en hulle het hulle verteenwoordiger, George, gestuur om vir my ʼn kwotasie te gee. Dit Kwotasie was twaalfduisend rand, wat in daardie tyd verskriklik baie vir ʼn alarm was. Ek het George bedank vir sy moeite en meegedeel dat sy kwotasie heeltemal te veel is. George het geheimsinnig nader geskuif en my met ʼn fluisterstem meegedeel dat hy dieselfde werk vir vierduisend rand kan doen. Dit was meer aanvaarbaar en ek en George het bladgeskud.

Tydens die installasie vra ek toe vir George of hulle nie sommer elektriesehekke ook installeerder nie? George het gesê hulle doen nie hekke nie maar dat hy ʼn baie goeie vriend het wat dit spotgoedkoop sal doen.

So het dit gekom dat ek Theo, George se goeie vriend en hekinstalleerder, kontak.  Theo het ooreengekom om my die volgende dag te kom sien.

Die volgende dag was ek in die motorhuis besig toe daar ʼn ou Audi stotterend voor die hek tot stilstand kom. Deur die rook kolom kon ek sien die kar is minstens sewe kleure geverf waarvan kanarie-geel, Farari-rooi op die een modderskerm en ʼn blou deur die kenmerkendste was. Daar was ook nog ʼn paar brandewynvlekke om die outentiekheid te bevestig.

Die bestuurder het uitgeklim en met ʼn uitgestrekte hand na my toe aangekom.

“Middag Oom. Ek is Theo die hekinstalleerder.” het hy glimlaggend gegroet.

Dit was ʼn aantreklike jong man. Baie gemaklik in sy werkklere en duidelik dat hy lankal daarmee werk. Dit was ook moeilik om hom in die gesig te kyk want sy bril was gekraak. ʼn Ou kraak, want die stof het al swart geword in die kraak. Ekle keer as ek na sy gesig gekyk het, het my oë onwillekeurig na die kraak in sy brillens gegaan.

“Hoekom skakel jy nie jou kar af nie?” het ek gevra.

“Omdat hy nie weer gaan start nie Oom?” het hy geantwoord.

Om hom brandstof te spaar het ek maar onmiddellik vir hom gewys waar ek die hek wil hê en hy het sommer daar en dan prys gemaak. Sesduisend rand. Vooruit betaalbaar.

Die terme was nie vir my aanvaarbaar nie en ons het ooreengekom dat ek tweeduisend negehonderd rand, sy materiaal koste, vooruit sal betaal en die res sou ek na voltooiing van die werk betaal.

Daardie aand, skuins voor slaaptyd doen ek die oorbetaling. Gewoonlik lees ek nooit die bankbevestiging van betaling nie maar, om een of ander rede, lees ek dit daardie aand. Tot my onsteltenis het ek gesien dat ek nege-en-twintigduisendrand in plaas van tweeduisend-negehonderd rand oorbetaal het! Ek was na aan ʼn hartaanval! Ek was oortuig dat die mannetjie met die stukkende bril en kleurvolle-geduikte kar nooit my geld gaan terugbetaal nie!

Nie ek of Vroutjie-doutjie het daardie nag geslaap nie. Tonele van ʼn jong man met ʼn gekraakte bril, saam met sy vrou en ʼn swetterjoel kleintjies op Durbanse strand met my nege en twintigduisend rand, het die heel nag deur my gedagtes gemaal.

Die volgende oggend, skaars na ses het ek die mannetjie gebel. Hy het doodkalm onderneem dat hy die geld, sodra die bank oopmaak, sal oorplaas na my rekening.

Ek het die vrede nie vertrou nie en die mannetjie se vriend, George die alarm man, gebel en hom van die foutiewe betaling vertel. George het onmiddellik gesimpatiseer en verklaar dat hy ongelukkig nie sal kan help nie want hy ken die hekman nie eintlik nie.

Daardie middag was daar nog geen oorbetaling nie. Ek het die man gebel en hy was reg met ʼn antwoord… wat nogal geloofwaardig was: “Die bank sê die geld wys nog nie in sy rekening nie. Dit sal eers na drie dae wys.”

Ek en Vroutjie-doutjie het die volgende drie dae ook nie geslaap nie.

Die oggend van die vierde dag het ek die mannetjie weer gebel.

“Ek belowe Oom, sodra die bank oopmaak gaan trek ek die geld en betaal dit by Oom se bank in.”

Ek het die foon neergesit en was meer gerus… totdat ek Vroutjie-Doutjie daarvan vertel het.

“Jy’s seker gek?” het sy ontsteld gesê: “Hy sê net hy is beroof en jy sien die geld nooit weer nie!”

Ek het die mannetjie dadelik gebel en gesê die geld mòèt oorbetaal word en nie in kontant getrek word nie. Hy het doodluiters ingestem.

Teen die volgende oggend was daar nog geen betaling nie.

Ek het desperaat ʼn prokureur gebel om raad te vra. Sy het vriendelik die mannetjie se kontak besonderhede geneem en gesê ek moet my nie vêrder bekommer nie.

Daardie selfde middag was daar ʼn betaling in my bankrekening, Drie-en-twintigduisend rand. Die mannetjie het sy sesduidendrand afgetrek. Ek het die prokureer gebel en gevra hoe sy dit reggekry het?

“Ag nee wat.” het sy geantwoord. “Ek het hom net gebel en gesê as die geld nie binne ʼn uur oorbetaal is en die hek nie die volgende dag opgesit is nie, vat ek sy stukkende bril en sy kleurvolle kar.”

Nodeloos om te sê… die volgende middag was die hek, gevaarlik lendelam op.

Ek moes die hek ten duurste, deur ʼn professionele ingenieur laat versterk maar ons het te minste daarna rustig geslaap.

 

 

EK IS VERNEUK!!!!!

Hoeveel keer het ek dit nie al gehoor nie!

     Elke tweede ou, eintlik behoort ek te sê elke ou, wat in ʼn vennootskap was en sy besigheid verloor, se vennoot het hom verneuk, ingeloop, bedrieg. Nooit was hyself skuldig nie. Nog nooit het iemand erken hy het sy besigheid “deur sy alie getrek” nie, of “onder sy alie uitgesuip” nie. Hulle sal nie erken dat hulle bloot te arrogant of dom was om ʼn gelykbreekpunt of ʼn begroting uit te werk nie. Hulle het ook nooit ʼn professionele lewensvatbaarheidstudie laat doen nie. Hulle is veels te slim daarvoor.

     Wanneer jy met hierdie persoon gesels kan jy nie glo so ʼn hiperintelligente wese laat homself so maklik verneuk nie. Inteendeel, hierdie verneuktes is gewoonlik die slimste mense, met die wydste algemene kennis denkbaar. Dit is ironies dat sulke mense gewoonlik niks bereik en niks besit nie.

     My beskeie mening is dat hierdie mense, gewoonlik, aan die Dunning–Kruger effek ly. Dit is ʼn kognitiewe vooroordeel waaraan mense met lae vermoëns ly. Hulle verkeer onder die illusie van superioriteit en daardeur beoordeel hulle-hulle eie kognitiewe vermoëns as groter as wat dit werklik is. Met ander woorde, hy het nie die vermoeë om te besef hoeveel hy nie weet nie en daarom dink hy hy weet alles.

     Ek het ook nog nooit die geleentheid gehad om een van die vennote wat die “verneuker” was te ontmoet nie. Die een wat met alles weggekom het. Wat word van hulle?

     En al wat ons kan doen… is luister… simpatiek… agterdogtig…