Help… uit dankbaarheid

Al vir jare lees ek elke oggend ‘vers-ʼn-dag’.

As ek dit nie gelees het nie voel dit vir my ek het iets belangriks gemis. Ek weet ʼn mens moet dalk nie tè emosioneel oor sulke goed word nie maar ek moet erken, ek voel skoon “skuldig” as ek dit gemis het. Dit is veral oor die Desember/Januarie vakansie tye, wanneer die dagstukke nie geplaas word nie, wanneer ek dit veral mis..

Ek het my gunsteling “vers-ʼn-dag”-skrywers ook. Dit is nou Benescke van Rensburg en Hennie Simington.

Hennie het juis vanoggend se stuk geskryf en, na die naweek waar ons gehelp het met kiesers-registrasie en te doen gekry het met politiek wat soms baie geniepsig en ongenaakbaar kan wees, het die stuk my baie getref. Ek hoop “vers-ʼn-dag” se admin en Hennie sal my vergewe dat ek dit hier deel:

(Hierdie is slegs ʼn uittreksel)

In ʼn samelewing waar die enigste dankie waarvan jy seker kan wees van die goedgemanierde OTM kom, is die uitdaging soveel groter om “anders” te wees.

 

“Die volgende verhaal vertel iets van hierdie anderswees. ʼn Vriendin wat onlangs op ʼn vlug van Londen na New York toe was, kom te lande langs ʼn vrou wat vreeslik hartseer is. Dit blyk toe dat haar man wat saam met haar op die vlug sou wees, skielik oorlede is. Die vriendin het dus die sitplek waar hy sou sit gekry. As ʼn toegewyde Christen begin die vriendin stilweg bid en vir God vra wat sy kan doen om die vrou te troos. “Vat haar hand!” kom die antwoord hard en duidelik! “Maar ek kan mos nie …” protesteer sy. “Here, is U seker dis wat ek moet doen?” vra sy weer. Weer kom die antwoord: “Vat haar hand!” Sy doen dit toe. En so sit sy en die dame vir die res van die vlug woordeloos terwyl die trane oor die vrou se wange rol. Aan die einde van die vlug sê die vrou vir haar: “Jy sal nooit weet wat dit vir my beteken het nie.”

 

Sulke dade is geestelike maniere wat uit die hart uit kom. Eeue gelede het Sint Franciskus van Assisi iets hiervan begryp toe hy die hande en gesig van ʼn bedelaar gesoen het terwyl hy ʼn muntstuk in sy hand plaas.”

Advertisements

Dronk… en eensaam.

Die Mense by die Kuierplek

Na so ‘n paar draaie deur die lewe en kuiers by mense wat jou laat wonder hoe jy jou daarby ingelaat het, is dit goed om ‘n draai by die Kuierplek te maak. Daar waar mense sonder pretensies of omvang van niksseggende woorde, sommer net lekker sit en gesels. Daar is geen vernis nie en die bietjie vernis wat daar was is vroegmiddag al weg gedrink of, die wie se vernis nie maklik afkom nie, is huis toe.

Moet ook nou nie onder die indruk verkeer dat dit alles hartseer stories is wat jou na ‘n sakdoek in jou sak laat grou nie. Nee… meestal is dit amusant en interessant.

Ek dink byvoorbeeld aan wat een van die tweeling my een aand vertel het. Die tweeling is twee broers waarvan die een, nie die een wat die storie vertel het nie, met die kroegmeisie ‘n verhouding het. Die een van die tweeling vertel my hy het so ‘n onderonsie met die bank se kredietkaart-afdeling gehad. Hy sê die bank-meisie bel hom en sê vir hom sy rekening is in krediet. Hy sê maar waar vererg hy hom! Hy sê vir haar dit is dan ‘n kredietkaart rekening! Hy is veronderstel om in krediet te wees!

Hartseer stories in daar ook, maar dit word meestal met soveel naakte, opregte, eerlikheid vertel dat dit eers, na diepe nadenke, minder amusant en meer hartseer klink.

Ek dink nou byvoorbeeld aan Adam (nie sy regte naam nie) wat al lankal vertel het hy sit in die oggende en wag dat die Kuierplek oopmaak en daar sit hy dan, in die Kuierplek, tot by toemaaktyd.

Adam bly so tussen hier by die see en bo in Gauteng, waar hy ook ‘n huis het. Geen vrou nie. Net hy en die kroegmeisie of kroegman (wie ook al aan diens is). Adam vertel my nou die aand hy gaan sy huis hier by die see verkoop en optrek Johannesburg toe om permanent daar te gaan bly. Ek was baie verbaas. Wie op die aarde sal sy huis by die see verkoop en permanent in Johannesburg wil bly?

“Hoekom?” het ek gevra.

“Finansies.” het Adam geantwoord en ‘n sluk van sy dop gevat.

“Jy? Finansies?” het ek verbaas gevra want ek het Adam en finansies nog nooit in verband gebring nie.

“Ja… dit knyp aan elke ou se sak om vyfhonderd rand ‘n dag uit te suip en dan nog jou normale uitgawes te hê.” het Adam geantwoord en doodluiters aan sy dop voort gesuig.

Daar is ook byvoorbeeld die vrou met die sewe-kleure hare. Haar kar het al ‘n paar keer iewers in die dorp gaan staan en dan kom sy Kuierplek toe vir hulp. Ook nou nie beswaard en op moedverlore se vlakte nie… nee sy sit eers en bestel ‘n dop en as een van die manne haar vra hoe dit gaan sal sy van haar kar probleem vertel. Sy vertel dit dan ook op so ‘n manier dat die vraer nie anders kan om, na die volgende dop of twee, hulp aan te bied nie.

As ek by die Kuierplek weg is weet ek… ek het nou saam met ‘n handy man, ‘n munisipale-raadslid, ‘n narkotiseer, ‘n boer en ‘n loodgieter gekuier… en dit was lekker. Geen vernis nie. Nie almal is liefdevolle mense met innemende persoonlikhede nie, daar is die wat sewe soorte rook uit jou irriteer, maar die voordeel van die Kuierplek is dat jy nie in ‘n ou se voorkamer is en met hom mòèt gesels nie! Jy hoef met niemand te gesels nie… of met die ou aan die anderkant van jou… of met die kroegman.

Wat dit wel hartseer maak is dat baie mense die Kuierplekstories sal hoor en dan hulle eie gevolgtrekkings maak en hulle oordele vel. Dit terwyl nie een ou in die Kuierplek ooit iemand iets vra nie en nooit oor die jurie wat hulle veroordeel, praat nie.

een voorbeeld is ‘n vriendin wat by ‘n winkel langs die Kuierplek gaan werk en nou bekommerd is dat die ouens wat uit die Kuierplek kom, haar gaan beloer… toe wonder ek… wat laat haar dink hulle gaan haar raaksien?

Wat wel waar is, is dat elkeen by die Kuierplek ‘n storie het… die kroegmeisie met haar tweeling vriend, ou Adam, die vrou met die sewekleure-hare en al die ander daar…

25 tot 29 September – Dublin tot Dubai en Dubai tot Suid Afrika

25 September

Die hotelontbyt die volgende oggend was baie lekker. Tipies Ierland is daar onder andere aartappels en blackpudding.

Die persoon by hotel se ontvangs reël vir ons ʼn taxi en ʼn baie vriendelike taxibestuurder neem ons Connoly-stasie toe.

Net toe ek Benitha wil bel sien ek haar aan die ander kant van die straat aankom.

Dit was goed om haar, na twee jaar, weer te sien.

Dit was te vroeg vir die trein en ons het in ʼn pub regoor die stasie gaan sit en koffie drink (Ja! Ierland se pubs bedien koffie).

Benitha was vol gesels.

Ons het net op die trein geklim toe moes ons weer afklim. Blykbaar was daar fout met die lokomotief maar dit is gou uitsorteer. Terwyl ons buite gestaan het ontmoet ons Suid Afrikaners en in die trein ontmoet ons ʼn Duitse meisie wat van Namibië af kom. Die meisie gesels land en sand met Benitha.

By Dundalk-stasie wag Mac vir ons en help met die tasse. Ons gastehuis is omtrent ʼn kilometer van die stasie af en ons moes stap.

Die gastehuis was heel gerieflik en aangenaam.

Ons gastehuis in Dandulk:

Die kamer is baie netjies maar so warm soos ʼn bakoond. Dit is gas verwarming met verwarmers oral, in die kamer en in die badkamer en, glo dit as jy wil, tot in die hangkas. Ek het die verwarmers probeer afskakel maar kon nêrens ʼn skakelaar vind nie. Ek gaan vra, ten einde raad, die vrou wat die gastehuis bestuur. Dit is moeilik om met haar te kommunikeer. Sy is van Kroasië en praat moeilik Engels. Sy kan eers nie glo ek wil die verwarming af hê nie en toe sit sy dit naderhand self vir my af.

Na Benitha, die kwilt en ander geskenke wat ons vir hulle gebring het bewonder het, is ons na ʼn restaurant daar naby, die Windsor, vir aandete.

 

26 September

Een item op my toer bucket-list was om tyd in ʼn Ierse kwiltwinkel te spandeer. Enige ware Suid Afrikaanse kwilter se droom is ʼn paar oomblikke in ʼn Europese kwiltwinkel. Behalwe dit was daar ʼn sekere kleur materiaal wat ek nêrens kon kry nie. Ek wou sien of ek dit nie dalk in Ierland kon kry nie. Benitha, Jan en ek het die oggend van die 26ste Dundalk in gevaar om die kwiltwinkels te besoek. Ons het Jan by ʼn koffieshop gelos en ons is na die Square toe. Ek het nie geweet hoe vêr dit is nie en Benitha, wat na nege jaar in Ierland, gewoond aan stap is, word nie moeg nie! Na, wat vir my gevoel het soos ʼn ewigheid se loop, kon ek net nie vêrder nie. Ek kla maar Benitha stap en raas. ʼn Mens sou sweer sy is die ma en ek is die kind. Toe ek die verskoning, dat ek nou moet piepie, uitdink is haar antwoord: “Jy gaan nie piepie of eet nie. Jy wou mos ʼn kwiltwinkel besoek, nou loop ons”

Uiteindelik kom ons by die winkel… en dit is toe!

Na nog ʼn ewigheid se loop kom ons by ʼn ander winkel, Mc Evoy, waar ek ʼn paar stukkies materiaal koop. Daar is pragtige materiale maar ek was glad nie meer so geïnspireerd as aan die begin van die stappery nie!

Terug by Jan besluit ons om iets te gaan eet. Tipies Ierland… weer in ʼn pub. Hierdie keer drink ons van Ierland se lekkerste, tuisgebroude bier.

Daardie aand is ons alleen. Benitha en Mac het werk wat hulle moet afhandel en kan nie tyd saam met ons spandeer nie. Ons besluit ons wil vis en tjips by een van die bekende Dundalk vis restaurante gaan eet. Die restaurant is toe en ons besluit op McDonalds. Ons is glad nie McDonalds aanhangers nie maar die burgers wat ons daardie aand eet was heerlik. Glad nie soos McDonalds in Suid Afrika nie. Die kitskos koop proses is ook heelwat anders. In die middel van die winkel is ʼn “order station” waarop jy jou bestelling keuse kies. Jy kry dan ʼn nommer en gaan sit. Die kelnerin bring dan jou bestelling sodra dit reg is.

 

27 September

Toe ons die oggends van die 27ste opstaan, reën dit. So was die res van die dag reënerig en koud.

Benitha en Mac kom later die oggend by die gastehuis aan en ons gaan saam met hulle Tesco-sentrum toe.

Ons loop en kyk bietjie in Tesco, wat soos ons Spar of Pick n Pay is, rond. By Costa, in dieselfde sentrum, drink ons koffie.

Mac en Benitha is weer vroeg weg en ons bestel, vir aandete, ʼn wegneemete om by die gastehuis af gelewer te word.

Op die advertensie in die kamer sien ons “chips with steak strips and sausages”. Ons kies dit.

Toe dit afgelewer word, is ons geskok. Elkeen van ons kry ʼn bakkie, so groot soos klein brood pannetjie, vol chips en strokies steak met een of ander heerlike witsous en nog twee worsies elk. Ons kon nie eers een opeet nie!

28 September – Ons laaste dag in Ierland

Benitha hulle kom haal ons 11 uur by die gastehuis. Ons groet ons Kroasiese gasvrou, met wie ons nou al vriende is:

Die pad stasie toe is weer ʼn herinnering aan die vêr loop toe ons in Dundalk aangekom het.

By Connolys-tasie in Dublin aangekom, vat ons ʼn taxi Temple Bar toe waar Jan in Starbucks sit en wag terwyl ek, Benitha en Mac vir die kleinkinders in Suid Afrika elk ʼn “Top Model” boek gaan soek. Later, nadat ons weer by Jan aangesluit het en ʼn peperduur Cuppucino gedrink het en Benitha en ek ons laaste groot gesels ingekrygekry het is ons Carrol’s toe.

Jan het gou by Carrol’s vir hom nog aandenkingeaangeskaf:

Ek en Benitha kry nog ons laaste gesels in

By die busstop naby Carrol’s sê ons vir Benitha en Mac totsiens en ry, al terugkykend, Dublin Lughawe toe.

Weer was ons wag by Dublin lughawe ʼn paar uur. Ons vlug Dubai toe het 10.25 nm vertrek maar ons het baie gehad om oor te gesels en ons gedagtes besig te hou.

29 September

Ons kom die volgende oggend 8.50 by Dubai aan. Hierdie keer was die wag vir ons vlug Suid Afrika toe nie te lank nie. Die vertrek tyd vanaf Dubai was 10:05 vm.

Moet egter nooit sê die opwinding van ʼn toer is verby as jy die vliegtuig vir jou tuisvlug bestyg nie!

Waar ons op Dubai lughawe wag, kom sit ʼn vrou langs ons. Vir ons was sy baie “besonders”. Sy was in haar vyftigs en het met ʼn kierie geloop. Wat vir ons vreemd was, was dat die vrou se hare helder pienk en pers gekleur was, haar hele lyf met tatoos bedek, tot haar kop! Sy het ook oral, in haar ore, neus en lippe, ringe gehad.

Wat ons egter meer verbaas het is dat sy, na sy kom sit het, ʼn handwerksak uithaal en aan ʼn kwilt begin werk het! Kan jy glo? Nog nooit in my lewe sou ek kon droom dat hierdie eksentrieke figuur sal kwilt nie! Ek het onmiddellik begin uitvra en vriende maak.

Haar naam is Erica. Sy is van Kent in Engeland en haar stokperdjie is kwilt. Ons het epos adresse uitgeruil en ek het al twee eposse van Erica gekry!

Terug in Suid Afrika het ons baie gehad om te vertel… alles op die laaste paar bloginskrywings en meer.

Dankie vir die saam kuier en die kommentare.

24 September – Hamburg via Amsterdam tot in Dublin

Dit is ons laaste oggend op die skip.

Oor die interkomstelsel, wat tot dusvêr slegs vir amptelike aankondigings gebruik is, speel musiek. Heel gepas A Time to Say Goodbye.

Ons het die vorige middag ʼn kennisgewing op ons bed gekry wat aandui dat die passasiers op ons dek 9:30 vm. by die Platinum Teater moet vergader voor ons die skip mag verlaat. Ons gaan eet dus vroeg ontbyt in is negeuur al by die teater. Die passasiers van die verkillende dekke verlaat die skip om die beurt en ons moet ‘m ewigheid wag vir ons beurt. Gelukkig was ons vlug eers 3:15 nm. So ons het nie te veel bekommerd nie.

Teen ongeveer tien uur kry ons tasse en ʼn vriendelike taxi bestuurder wat ons Hamburg lughawe toe neem. Uit die taxi se agterruit neem ons afskeid van ons skip:

 

By die lughawe moet ek 1€ vir ʼn trollie betaal. Tussen Jan en my het ons nie enige kleingeld nie en die taxibestuurder help ons met betaling vir die trollie en om die tasse op die trollie te kry.

Binne die lughawe gebou het ons geen idee waar ons hek is waar ons aan boord moet gaan nie. Soos met ons aankoms in Hamburg aan die begin van ons toer, word ons weereens begroet met arrogansie en ongeskiktheid wat ons op daardie stadium begin dink het, eie is aan die Duitsers. Die inligting kiosk is verlate en toe daar uiteindelik, na seker ʼn halfuur, iemand opdaag, is die persoon suur en wys met een vingertjie oor haar skouer waarheen ons moet gaan.

Ons het later by ʼn restaurant, waar die kassiere net so suur was, gaan sit en koffie drink.

Jan is later weer af na die inligtingtoonbank toe om uit te vind hoe hulle WiFi werk. Weer kon hulle hom nie help nie en hy vind toe by ʼn toeragentskap se kantoor uit hoe dit werk. Op pad terug restaurant toe merk hy dat daar by die KLM toonbank ook uiteindelik iemand is, Gelukkig is dit ʼn vriendelike jong man wat vir ons die assitance reël en die tye gee wanneer ons by die hek moet rapporteer.

By die KLM toonbank kom haal die assistance portier ons en neem ons deur die doeane. Die doeane was ook iets om te belewe! Ek word soos nog nooit deursoek. Daar word tot in my broek gekyk! Ek moet my skoene uittrek en my deodorantbotteltjie wat in my handsak was moet ek in ʼn groot vullisblik gooi.

Ons vlieg met ʼn Cityhopper Amsterdam toe. Dit neem net 45 minute.

Die Schiphol Lughawe by Amsterdam lughawe is georganiseerd en die mense is vriendelik. ʼn Baie vriendelike vrou neem ons met ʼn gholfkarretjie van die aankomssaal tot by ons vertrek hek.

Jan koop vir hom tulpbolle by ʼn stalletjie en kaas vir Benitha. Ons is nie lus groot eet nie en ek koop vir ons elkeen ʼn piesang by ʼn vrugtestalletjie. Die twee piesangs kos ʼn whopping twee euro.Dit is twee en dertig Rand!

Ons kon ons verkyk aan die groot horlosie by die lughawe met die man binne wat elke minuut die tyd verf: Google gerus https://www.youtube.com/watch?v=EAax4BSKNQU

Na ʼn gewag van vyf ure (hulle kan lughawens eerder iets soos “wag-en-vlieg” noem) gaan ons aan boord vir die vlug Dublin toe. Weer met ʼn Cityhopper.

Die vlug vanaf Amsterdam tot in Dublin is een en ʼn half uur en ons kom elfuur die nag met ons bagasie by die lughawe uit.

Die hotel waar ons in Dublin oornag het ʼn “shuttle” diens lughawe toe

ʼn Lughaweportier, ʼn jong vriendelike Ier, stoot Jan in ʼn rolstoel na die busterminus toe en ek stoot die trollie met ons bagasie. Dit is omtrent ʼn kilometer busterminus toe maar die Ier het nie ʼn probleem nie.

By die terminus is daar baie mense en ons is onseker watter bus ons moet gebruik. Jan bel die hotel en hulle gee die bus nommer en sê die bus het pers strepe. Ek vra ʼn ou wat lyk of hy dalk in beheer van die terminus. Hy sê die bus is nog nie daar nie maar bied aan om te help as die bus kom.

Die bus arriveer ongeveer dertig minute later en van die ander passasiers wat ook vir die bus wag help met ons tasse. By die hotel aangekom help die passasier en die busbestuurder ons weer met die tasse. Hulle dra die tasse tot by die ontvangs van die hotel. Na ons Hamburg ondervindinge waardeer ons soveel vriendelikheid.

Die hotel, Swords Dublin Airport, was netjies met ʼn aangename atmosfeer.

Ons was baie moeg. Ek het Benitha net gebel om te sê ons is veilig in Dublin en toe gaan slaap.

23 September – Amsterdam na Hamburg – heel dag op see:

Ons toer eindig amptelik in Amsterdam. Wat oorbly van ons vakansie is die vaart terug tot in Hamburg en dan ons lang verwagte kuier vir Benitha in Ierland.

Nege uur, die oggend van die 23 ste September vertrek die skip uit Amsterdamhawe.

Hoewel dit ʼn dag en ʼn nag op see sal wees kan ons nie laat slaap nie. Daar is ʼn tipe van afwagting in die gedagte dat dit ons laaste vaart van die toer is.

Ons staan negeuur die oggend, op ons kajuit se balkon toe die skip Amsterdamhawe verlaat. Ons sê totsiens vir Amsterdam en ons kom ooreen dat, van die vyf lande wat ons besoek het, België en Nederland die lekkerste was. Dit was meer ontspanne en die mense was, oor die algemeen, die vriendelikste.

Dit is ʼn pragtige oggend:

ozedf

ozedf

ozedf

ozedf

ozedf

edf

edf

Ons spandeer die dag op see deur vir oulaas soveel moontlik van die skip-omgewing in te neem en te probeer om dit in ons kameras (en ons eie) geheuebanke te stoor. Behalwe dat ons twee keer die dag bietjie geslaap het, het ons, onder andere, by een van die swembaddens gesit en roomys eet…

(My oorspronklike idee was om van die vele geure roomys net een geur te kies maar die dame wat bedien het, het daarop aangedring dat ons ʼn skeppie van elke soort roomys kry):

… en die middag het ons na ʼn kort weergawe van Guiseppe Verdi se La Traviata, in die Platinum teater op dek 6, gaan kyk. Dit was regtig die moeite werd.

Terug by die kajuit pak ons al ons goed in om gereed te wees om die skip 7:15 die volgende oggend te verlaat.

Daarna gaan ons vir ons aandete en ʼn laaste koffie in die restaurant.

 

22 September – Amsterdam, Nederland

Ons vaar weereens deur die nag. Hierdie keer van Zeebrugge, België na Amsterdam in Nederland toe.

Die is lig toe ons by Amsterdam kom. Dit voel of ons ʼn ewigheid en nog ʼn bietjie om by tot die vasmeerplek te kom. Die enigste ingang na die Amsterdamhawe is deur Ijmuiden dam.  Die skip het die dam omtrent ses uur die oggend ingevaar en ons het eers negeuur vasgemeer. Ek moet sê die omgewing is indrukwekkend. Dit is veral die hoeveelheid wind-terbunis vir kragopwekking wat beïndruk.

Van die Ijmuiden dam is ons deur die noordsee-kanaal wat vanaf 1865 tot 1876 gebou is om dit vir skepe moontlik te maak om die middel van Amsterdam te bereik.

Amsterdam was vir ons, vanaf die vasmeerplek by die hawe gesien, nie wat ons verwag het nie.  Daar was weinig “skyscrapers”  In vergelyking met die Johannesburg of Kaapstad horison was dit maar plat.

Daar is wel ook pragtige moderne geboue.

 

As ons ooit getwyfel het of die Hollanders fiets-mal is, is dit nou bevestig:

Die uitstappie waarop ons vir Nederland besluit het, was die Windmeulens en Kanaal toer.  Ons bymekaar kom tyd was 11:15 vm. en weer in die Green Sax Bar. Van daar is ons na ons bus.

My eerste gedagte toe ons die Nederlandse platteland inry was dat daar verskriklik baie water is. Ek het gedink die mense wat die land moes drooglê het nie goeie werk gedoen nie want behalwe vir die kanale het daar oral groot plasse water gelê.

Oral langs die pad was tradisionele ou windmeulens.

 

oznor

Ons eerste besienswaardigheid was die tradisionele Nederlandse dorpie Zaanse Schans.

Die bus het by ʼn kaasfabriek gestop en die passasiers wou, voor hulle kyk hoe word kaas gemaak, eers gou toilet toe. Die toilette was duidelik gemerk:

Ons kon agterkom hoekom die Hollanders bekend is vir hulle kaasmakery.  Behalwe dat die gids in die kaasfabriek ʼn komediant is, is hy ʼn kaaskenner. In sy tradisionele drag het hy ons trakteer met die beste kase en amusante opmerkings.

Die fabriek winkel:

Ek en die kaasmaker:

Na die kaasfabriek besoek is ons, op dieselfde perseel, na ʼn klompemakery.

Die demonstrasie van hoe klompe gemaak word is deur ʼn meisie gedoen. Die was ongelooflok hoe sy die masjiene hanteer en hoe vinnig sy ʼn paar klompe van ʼn gewone stuk hout maak.

Die paar wat ek aangepas het, was bietjie groot:

Ons het ook ʼn foto van ons in tradisionele Hollandse drag:

Langs die plek waar die klompe gemaak word, het ons ʼn klein windmeul aandenking by die aandenkingwinkel gekoop voor ons na die De Kraai pannekoek restaurant is.  Hier bestel jy by die toonbank waar jy dan ʼn gadgit kry:

Sodra jou bestelling gereed is, begin die gadgit flikker en dan gaan haal jy jou kos by die toonbank:

Ek het ‘m appelpannekoek geëet en Jan een met spek en kaas:

Hulle rol nie die pannekoek soos ons nie en bak die vulsel in die pannekoek in.

Van Zaanse Schans is ons terug Amsterdam toe.

Nie ver van die dokke waar ons skip vasgemeer was nie, is ons op ʼn kanaalboot van waar ons op ʼn kanaaltoer deur Amsterdam is.

 

dav

edf

Dit was een van die minder aangename ondervindings.  Behalwe dat dit gereën het, was die gidskommentaar, wat deur luidsprekers gedoen is, verwarrend en nutteloos.

Die kanaal en geboue was wel interessant maar ons het gevoel ʼn selfgereëlde toer deur die stad sou dalk meer die moeite werd gewees het.

Geboue langs die kanaal:

 

edf

dav

dav