25 tot 29 September – Dublin tot Dubai en Dubai tot Suid Afrika

25 September

Die hotelontbyt die volgende oggend was baie lekker. Tipies Ierland is daar onder andere aartappels en blackpudding.

Die persoon by hotel se ontvangs reël vir ons ʼn taxi en ʼn baie vriendelike taxibestuurder neem ons Connoly-stasie toe.

Net toe ek Benitha wil bel sien ek haar aan die ander kant van die straat aankom.

Dit was goed om haar, na twee jaar, weer te sien.

Dit was te vroeg vir die trein en ons het in ʼn pub regoor die stasie gaan sit en koffie drink (Ja! Ierland se pubs bedien koffie).

Benitha was vol gesels.

Ons het net op die trein geklim toe moes ons weer afklim. Blykbaar was daar fout met die lokomotief maar dit is gou uitsorteer. Terwyl ons buite gestaan het ontmoet ons Suid Afrikaners en in die trein ontmoet ons ʼn Duitse meisie wat van Namibië af kom. Die meisie gesels land en sand met Benitha.

By Dundalk-stasie wag Mac vir ons en help met die tasse. Ons gastehuis is omtrent ʼn kilometer van die stasie af en ons moes stap.

Die gastehuis was heel gerieflik en aangenaam.

Ons gastehuis in Dandulk:

Die kamer is baie netjies maar so warm soos ʼn bakoond. Dit is gas verwarming met verwarmers oral, in die kamer en in die badkamer en, glo dit as jy wil, tot in die hangkas. Ek het die verwarmers probeer afskakel maar kon nêrens ʼn skakelaar vind nie. Ek gaan vra, ten einde raad, die vrou wat die gastehuis bestuur. Dit is moeilik om met haar te kommunikeer. Sy is van Kroasië en praat moeilik Engels. Sy kan eers nie glo ek wil die verwarming af hê nie en toe sit sy dit naderhand self vir my af.

Na Benitha, die kwilt en ander geskenke wat ons vir hulle gebring het bewonder het, is ons na ʼn restaurant daar naby, die Windsor, vir aandete.

 

26 September

Een item op my toer bucket-list was om tyd in ʼn Ierse kwiltwinkel te spandeer. Enige ware Suid Afrikaanse kwilter se droom is ʼn paar oomblikke in ʼn Europese kwiltwinkel. Behalwe dit was daar ʼn sekere kleur materiaal wat ek nêrens kon kry nie. Ek wou sien of ek dit nie dalk in Ierland kon kry nie. Benitha, Jan en ek het die oggend van die 26ste Dundalk in gevaar om die kwiltwinkels te besoek. Ons het Jan by ʼn koffieshop gelos en ons is na die Square toe. Ek het nie geweet hoe vêr dit is nie en Benitha, wat na nege jaar in Ierland, gewoond aan stap is, word nie moeg nie! Na, wat vir my gevoel het soos ʼn ewigheid se loop, kon ek net nie vêrder nie. Ek kla maar Benitha stap en raas. ʼn Mens sou sweer sy is die ma en ek is die kind. Toe ek die verskoning, dat ek nou moet piepie, uitdink is haar antwoord: “Jy gaan nie piepie of eet nie. Jy wou mos ʼn kwiltwinkel besoek, nou loop ons”

Uiteindelik kom ons by die winkel… en dit is toe!

Na nog ʼn ewigheid se loop kom ons by ʼn ander winkel, Mc Evoy, waar ek ʼn paar stukkies materiaal koop. Daar is pragtige materiale maar ek was glad nie meer so geïnspireerd as aan die begin van die stappery nie!

Terug by Jan besluit ons om iets te gaan eet. Tipies Ierland… weer in ʼn pub. Hierdie keer drink ons van Ierland se lekkerste, tuisgebroude bier.

Daardie aand is ons alleen. Benitha en Mac het werk wat hulle moet afhandel en kan nie tyd saam met ons spandeer nie. Ons besluit ons wil vis en tjips by een van die bekende Dundalk vis restaurante gaan eet. Die restaurant is toe en ons besluit op McDonalds. Ons is glad nie McDonalds aanhangers nie maar die burgers wat ons daardie aand eet was heerlik. Glad nie soos McDonalds in Suid Afrika nie. Die kitskos koop proses is ook heelwat anders. In die middel van die winkel is ʼn “order station” waarop jy jou bestelling keuse kies. Jy kry dan ʼn nommer en gaan sit. Die kelnerin bring dan jou bestelling sodra dit reg is.

 

27 September

Toe ons die oggends van die 27ste opstaan, reën dit. So was die res van die dag reënerig en koud.

Benitha en Mac kom later die oggend by die gastehuis aan en ons gaan saam met hulle Tesco-sentrum toe.

Ons loop en kyk bietjie in Tesco, wat soos ons Spar of Pick n Pay is, rond. By Costa, in dieselfde sentrum, drink ons koffie.

Mac en Benitha is weer vroeg weg en ons bestel, vir aandete, ʼn wegneemete om by die gastehuis af gelewer te word.

Op die advertensie in die kamer sien ons “chips with steak strips and sausages”. Ons kies dit.

Toe dit afgelewer word, is ons geskok. Elkeen van ons kry ʼn bakkie, so groot soos klein brood pannetjie, vol chips en strokies steak met een of ander heerlike witsous en nog twee worsies elk. Ons kon nie eers een opeet nie!

28 September – Ons laaste dag in Ierland

Benitha hulle kom haal ons 11 uur by die gastehuis. Ons groet ons Kroasiese gasvrou, met wie ons nou al vriende is:

Die pad stasie toe is weer ʼn herinnering aan die vêr loop toe ons in Dundalk aangekom het.

By Connolys-tasie in Dublin aangekom, vat ons ʼn taxi Temple Bar toe waar Jan in Starbucks sit en wag terwyl ek, Benitha en Mac vir die kleinkinders in Suid Afrika elk ʼn “Top Model” boek gaan soek. Later, nadat ons weer by Jan aangesluit het en ʼn peperduur Cuppucino gedrink het en Benitha en ek ons laaste groot gesels ingekrygekry het is ons Carrol’s toe.

Jan het gou by Carrol’s vir hom nog aandenkingeaangeskaf:

Ek en Benitha kry nog ons laaste gesels in

By die busstop naby Carrol’s sê ons vir Benitha en Mac totsiens en ry, al terugkykend, Dublin Lughawe toe.

Weer was ons wag by Dublin lughawe ʼn paar uur. Ons vlug Dubai toe het 10.25 nm vertrek maar ons het baie gehad om oor te gesels en ons gedagtes besig te hou.

29 September

Ons kom die volgende oggend 8.50 by Dubai aan. Hierdie keer was die wag vir ons vlug Suid Afrika toe nie te lank nie. Die vertrek tyd vanaf Dubai was 10:05 vm.

Moet egter nooit sê die opwinding van ʼn toer is verby as jy die vliegtuig vir jou tuisvlug bestyg nie!

Waar ons op Dubai lughawe wag, kom sit ʼn vrou langs ons. Vir ons was sy baie “besonders”. Sy was in haar vyftigs en het met ʼn kierie geloop. Wat vir ons vreemd was, was dat die vrou se hare helder pienk en pers gekleur was, haar hele lyf met tatoos bedek, tot haar kop! Sy het ook oral, in haar ore, neus en lippe, ringe gehad.

Wat ons egter meer verbaas het is dat sy, na sy kom sit het, ʼn handwerksak uithaal en aan ʼn kwilt begin werk het! Kan jy glo? Nog nooit in my lewe sou ek kon droom dat hierdie eksentrieke figuur sal kwilt nie! Ek het onmiddellik begin uitvra en vriende maak.

Haar naam is Erica. Sy is van Kent in Engeland en haar stokperdjie is kwilt. Ons het epos adresse uitgeruil en ek het al twee eposse van Erica gekry!

Terug in Suid Afrika het ons baie gehad om te vertel… alles op die laaste paar bloginskrywings en meer.

Dankie vir die saam kuier en die kommentare.

Advertisements

24 September – Hamburg via Amsterdam tot in Dublin

Dit is ons laaste oggend op die skip.

Oor die interkomstelsel, wat tot dusvêr slegs vir amptelike aankondigings gebruik is, speel musiek. Heel gepas A Time to Say Goodbye.

Ons het die vorige middag ʼn kennisgewing op ons bed gekry wat aandui dat die passasiers op ons dek 9:30 vm. by die Platinum Teater moet vergader voor ons die skip mag verlaat. Ons gaan eet dus vroeg ontbyt in is negeuur al by die teater. Die passasiers van die verkillende dekke verlaat die skip om die beurt en ons moet ‘m ewigheid wag vir ons beurt. Gelukkig was ons vlug eers 3:15 nm. So ons het nie te veel bekommerd nie.

Teen ongeveer tien uur kry ons tasse en ʼn vriendelike taxi bestuurder wat ons Hamburg lughawe toe neem. Uit die taxi se agterruit neem ons afskeid van ons skip:

 

By die lughawe moet ek 1€ vir ʼn trollie betaal. Tussen Jan en my het ons nie enige kleingeld nie en die taxibestuurder help ons met betaling vir die trollie en om die tasse op die trollie te kry.

Binne die lughawe gebou het ons geen idee waar ons hek is waar ons aan boord moet gaan nie. Soos met ons aankoms in Hamburg aan die begin van ons toer, word ons weereens begroet met arrogansie en ongeskiktheid wat ons op daardie stadium begin dink het, eie is aan die Duitsers. Die inligting kiosk is verlate en toe daar uiteindelik, na seker ʼn halfuur, iemand opdaag, is die persoon suur en wys met een vingertjie oor haar skouer waarheen ons moet gaan.

Ons het later by ʼn restaurant, waar die kassiere net so suur was, gaan sit en koffie drink.

Jan is later weer af na die inligtingtoonbank toe om uit te vind hoe hulle WiFi werk. Weer kon hulle hom nie help nie en hy vind toe by ʼn toeragentskap se kantoor uit hoe dit werk. Op pad terug restaurant toe merk hy dat daar by die KLM toonbank ook uiteindelik iemand is, Gelukkig is dit ʼn vriendelike jong man wat vir ons die assitance reël en die tye gee wanneer ons by die hek moet rapporteer.

By die KLM toonbank kom haal die assistance portier ons en neem ons deur die doeane. Die doeane was ook iets om te belewe! Ek word soos nog nooit deursoek. Daar word tot in my broek gekyk! Ek moet my skoene uittrek en my deodorantbotteltjie wat in my handsak was moet ek in ʼn groot vullisblik gooi.

Ons vlieg met ʼn Cityhopper Amsterdam toe. Dit neem net 45 minute.

Die Schiphol Lughawe by Amsterdam lughawe is georganiseerd en die mense is vriendelik. ʼn Baie vriendelike vrou neem ons met ʼn gholfkarretjie van die aankomssaal tot by ons vertrek hek.

Jan koop vir hom tulpbolle by ʼn stalletjie en kaas vir Benitha. Ons is nie lus groot eet nie en ek koop vir ons elkeen ʼn piesang by ʼn vrugtestalletjie. Die twee piesangs kos ʼn whopping twee euro.Dit is twee en dertig Rand!

Ons kon ons verkyk aan die groot horlosie by die lughawe met die man binne wat elke minuut die tyd verf: Google gerus https://www.youtube.com/watch?v=EAax4BSKNQU

Na ʼn gewag van vyf ure (hulle kan lughawens eerder iets soos “wag-en-vlieg” noem) gaan ons aan boord vir die vlug Dublin toe. Weer met ʼn Cityhopper.

Die vlug vanaf Amsterdam tot in Dublin is een en ʼn half uur en ons kom elfuur die nag met ons bagasie by die lughawe uit.

Die hotel waar ons in Dublin oornag het ʼn “shuttle” diens lughawe toe

ʼn Lughaweportier, ʼn jong vriendelike Ier, stoot Jan in ʼn rolstoel na die busterminus toe en ek stoot die trollie met ons bagasie. Dit is omtrent ʼn kilometer busterminus toe maar die Ier het nie ʼn probleem nie.

By die terminus is daar baie mense en ons is onseker watter bus ons moet gebruik. Jan bel die hotel en hulle gee die bus nommer en sê die bus het pers strepe. Ek vra ʼn ou wat lyk of hy dalk in beheer van die terminus. Hy sê die bus is nog nie daar nie maar bied aan om te help as die bus kom.

Die bus arriveer ongeveer dertig minute later en van die ander passasiers wat ook vir die bus wag help met ons tasse. By die hotel aangekom help die passasier en die busbestuurder ons weer met die tasse. Hulle dra die tasse tot by die ontvangs van die hotel. Na ons Hamburg ondervindinge waardeer ons soveel vriendelikheid.

Die hotel, Swords Dublin Airport, was netjies met ʼn aangename atmosfeer.

Ons was baie moeg. Ek het Benitha net gebel om te sê ons is veilig in Dublin en toe gaan slaap.

23 September – Amsterdam na Hamburg – heel dag op see:

Ons toer eindig amptelik in Amsterdam. Wat oorbly van ons vakansie is die vaart terug tot in Hamburg en dan ons lang verwagte kuier vir Benitha in Ierland.

Nege uur, die oggend van die 23 ste September vertrek die skip uit Amsterdamhawe.

Hoewel dit ʼn dag en ʼn nag op see sal wees kan ons nie laat slaap nie. Daar is ʼn tipe van afwagting in die gedagte dat dit ons laaste vaart van die toer is.

Ons staan negeuur die oggend, op ons kajuit se balkon toe die skip Amsterdamhawe verlaat. Ons sê totsiens vir Amsterdam en ons kom ooreen dat, van die vyf lande wat ons besoek het, België en Nederland die lekkerste was. Dit was meer ontspanne en die mense was, oor die algemeen, die vriendelikste.

Dit is ʼn pragtige oggend:

ozedf

ozedf

ozedf

ozedf

ozedf

edf

edf

Ons spandeer die dag op see deur vir oulaas soveel moontlik van die skip-omgewing in te neem en te probeer om dit in ons kameras (en ons eie) geheuebanke te stoor. Behalwe dat ons twee keer die dag bietjie geslaap het, het ons, onder andere, by een van die swembaddens gesit en roomys eet…

(My oorspronklike idee was om van die vele geure roomys net een geur te kies maar die dame wat bedien het, het daarop aangedring dat ons ʼn skeppie van elke soort roomys kry):

… en die middag het ons na ʼn kort weergawe van Guiseppe Verdi se La Traviata, in die Platinum teater op dek 6, gaan kyk. Dit was regtig die moeite werd.

Terug by die kajuit pak ons al ons goed in om gereed te wees om die skip 7:15 die volgende oggend te verlaat.

Daarna gaan ons vir ons aandete en ʼn laaste koffie in die restaurant.

 

22 September – Amsterdam, Nederland

Ons vaar weereens deur die nag. Hierdie keer van Zeebrugge, België na Amsterdam in Nederland toe.

Die is lig toe ons by Amsterdam kom. Dit voel of ons ʼn ewigheid en nog ʼn bietjie om by tot die vasmeerplek te kom. Die enigste ingang na die Amsterdamhawe is deur Ijmuiden dam.  Die skip het die dam omtrent ses uur die oggend ingevaar en ons het eers negeuur vasgemeer. Ek moet sê die omgewing is indrukwekkend. Dit is veral die hoeveelheid wind-terbunis vir kragopwekking wat beïndruk.

Van die Ijmuiden dam is ons deur die noordsee-kanaal wat vanaf 1865 tot 1876 gebou is om dit vir skepe moontlik te maak om die middel van Amsterdam te bereik.

Amsterdam was vir ons, vanaf die vasmeerplek by die hawe gesien, nie wat ons verwag het nie.  Daar was weinig “skyscrapers”  In vergelyking met die Johannesburg of Kaapstad horison was dit maar plat.

Daar is wel ook pragtige moderne geboue.

 

As ons ooit getwyfel het of die Hollanders fiets-mal is, is dit nou bevestig:

Die uitstappie waarop ons vir Nederland besluit het, was die Windmeulens en Kanaal toer.  Ons bymekaar kom tyd was 11:15 vm. en weer in die Green Sax Bar. Van daar is ons na ons bus.

My eerste gedagte toe ons die Nederlandse platteland inry was dat daar verskriklik baie water is. Ek het gedink die mense wat die land moes drooglê het nie goeie werk gedoen nie want behalwe vir die kanale het daar oral groot plasse water gelê.

Oral langs die pad was tradisionele ou windmeulens.

 

oznor

Ons eerste besienswaardigheid was die tradisionele Nederlandse dorpie Zaanse Schans.

Die bus het by ʼn kaasfabriek gestop en die passasiers wou, voor hulle kyk hoe word kaas gemaak, eers gou toilet toe. Die toilette was duidelik gemerk:

Ons kon agterkom hoekom die Hollanders bekend is vir hulle kaasmakery.  Behalwe dat die gids in die kaasfabriek ʼn komediant is, is hy ʼn kaaskenner. In sy tradisionele drag het hy ons trakteer met die beste kase en amusante opmerkings.

Die fabriek winkel:

Ek en die kaasmaker:

Na die kaasfabriek besoek is ons, op dieselfde perseel, na ʼn klompemakery.

Die demonstrasie van hoe klompe gemaak word is deur ʼn meisie gedoen. Die was ongelooflok hoe sy die masjiene hanteer en hoe vinnig sy ʼn paar klompe van ʼn gewone stuk hout maak.

Die paar wat ek aangepas het, was bietjie groot:

Ons het ook ʼn foto van ons in tradisionele Hollandse drag:

Langs die plek waar die klompe gemaak word, het ons ʼn klein windmeul aandenking by die aandenkingwinkel gekoop voor ons na die De Kraai pannekoek restaurant is.  Hier bestel jy by die toonbank waar jy dan ʼn gadgit kry:

Sodra jou bestelling gereed is, begin die gadgit flikker en dan gaan haal jy jou kos by die toonbank:

Ek het ‘m appelpannekoek geëet en Jan een met spek en kaas:

Hulle rol nie die pannekoek soos ons nie en bak die vulsel in die pannekoek in.

Van Zaanse Schans is ons terug Amsterdam toe.

Nie ver van die dokke waar ons skip vasgemeer was nie, is ons op ʼn kanaalboot van waar ons op ʼn kanaaltoer deur Amsterdam is.

 

dav

edf

Dit was een van die minder aangename ondervindings.  Behalwe dat dit gereën het, was die gidskommentaar, wat deur luidsprekers gedoen is, verwarrend en nutteloos.

Die kanaal en geboue was wel interessant maar ons het gevoel ʼn selfgereëlde toer deur die stad sou dalk meer die moeite werd gewees het.

Geboue langs die kanaal:

 

edf

dav

dav

 

21 September -België

Ons uitstappie vanaf Zeebrugge vertrek eers van een uur die middag. Ons het dus laat geslaap en in die bed gelê en nog bietjie wonde gelek.

Vanaf  Zeebrugge, deur die res van Flandere is jy deurlopend bewus van die Middeleeuse atmosfeer.

Ons eerste stop is in Damme. ʼn Klein sonderlinge dorpie wat bekend is vir sy baie boekwinkels. Ons het bietjie rondgekyk en toe by ʼn straatkafee gaan sit en tee drink.

oznor

oznor

ʼn Groot interessantheid van Damme is die twee kanale wat langsmekaar vloei.

Die een kanaal, die Leopoldkanaal was genoem die Blinker en die Schipdonkkanaal was die Stinker. Die rede vir die name was dat, daar in die middel tot laat 1800’s, in die Leopoldkanaal skoonwater gevloei het. In die Schipdokkanaal was besoedeldewater wat van die industrië, verder land in, see toe vervoer is. Klaarblyklik word die water nou behande en het beide kanale skoon water.

Van Damme af is ons na die Loppemkasteel. Dit is ‘n pragtige kasteel wat uit die 1700’s dateer en  aan een van die invloedryste Belgiese families behoort het. Die kasteel en die tuine is in 1974/75 oopgestel vir besoeke deur die publiek as toeristeaantreklikheid.

Ons het op ʼn baie goeie gidstoer deur die kasteel gegaan:

dav

dav

dav

Van Loppem-kasteel af is ons na ʼn Sjokolade makery in Brugges.

Die Belgiese sjokolade is ʼn sonde. Ons het vir van die familie en vriende gekoop maar, jammer vir hulle, die meeste het nie Suid-Afrika gehaal nie.

Ons is na die uitstappie vroeg genoeg terug op die skip om rustig op die dek-opeligkroeg te sit waar ons ‘n Belgiese biertjie geniet het.

 

20 September – Southampton tot Londen en terug

Die skip vaar deur die nag van Le Havre, oor die Noord See, Southampton toe.

Ons moet weer vroeg opstaan om gereed te maak vir die uitstappie Londen toe. Omdat ek nou glad nie meer vertroue in Jan se selfoon-wekker het nie, stel ek my eie.

My wekker gaan sesuur die oggend af. Opgewonde om vir die eerste keer die vibe van Londen te beleef staan ons op, stort en gaan eet ontbyt. Na ontbyt, terug in die kajuit om ons goed te kry wat ons wil saamneem op die uitstappie, bel ons seun uit Suid Afrika. Ek kan aan Jan se stemtoon hoor dat daar ʼn krisis is maar ek kan nie aflei wat verkeerd is nie.

Toe Jan die foon afsit vertel hy my die skokkende nuus: Seun en sy vrou gaan skei. Seun sê hy is jammer om dit vir ons te sê terwyl ons met ons vakansie van ʼn leeftyd is maar hy wil hê ons moet so gou moontlik weet.

Van Londen kan ek nie veel onthou nie net die stad op die horison en die pragtige Shard glastoring.

ozedf

Ons ondervind weer dieselfde jaagtog deur die stad soos dit in Parys was. Die gids sê byvoorbeeld: “After the next trafic light, you will notice a big tree on your left. A little distance behind the tree you will see a big stone wall. Behind that wall is  Buckingham Palace” Die volgende oomblik is ons verby die “tree” en die “wall” sonder dat ons iets gesien het.. Die rit deur die stad was meer frustrerend as insiggewend. Nou nie dat ons gedagtes by die gids-inligting was nie. Al waaraan ons kon dink en oor praat was ons kind se probleem.

Hier en daar was daar tog ʼn gebou of monument wat ons aandag vir ʼn oomblik kon hou. Dit was ten spyte daarvan die bus teen verkeer-spoed gery het en nooit gestop het om ons geleentheid te gee om die besienswaardighede bietjie langer te waardeer nie . Ons het byvoorbeeld gehoor dat daar herstelwerk aan Big Ben gedoen word en dit het ons so half tong in die kies aanvaar. Herstelwerk aan Big Ben? Tot ons die steierwerk om die statige, bekende kloktoring gesien het.

Big Ben word herstel:

Daar was ook heelwat ander indrukwekkende strukture:

oznor

Die venstebankplante van die Britte en die Iere is ook altyd pragtig:

By Covent Garden het die bus ons afgelaai vir ons “time at our leasure” en, soos al die ander passasiers, soek ons onmiddellik eers ʼn toilet want die bus stop vir “geen rede” vir niemand, nêrens.

Covent Garden:

 

In die groot onderdak mark koop Jan ʼn Big Ben- (nou die Elizabeth Tower na die naam verandering) replika.

Ons het by ʼn straatkafee gaan sit koffie gedrink en tjips geëet. Die ander kos was te duur. Ons was nie in ʼn bui om enige museum of galery te besoek nie.

Die reëling met die gids was dat die hele toergroep op ʼn punt, nie ver van die straatkafee af nie, sou bymekaar kom.

Na ons terug by die boot was, het ons net gaan eet en op die bed gaan lê en top oor die slegte nuus wat ons die oggend gekry het. Ons wens niemand ooit so iets toe nie!

19 September Frankryk – Le Havre en Parys

Ons beplan om vroeg die oggend op te staan vir ons besoek aan Parys. Jan se wekker gaan nie af nie en ons moet jaag om 8:45 klaar te wees en by die bymekaarkom plek, die “The Green Sax Bar”, te wees.

Dit is ʼn drie uur busrit van Le Havre tot in Parys. Na omtrent ʼn uur en ʼn half se ry stop die bus genadiglik by, wat ons ‘in Suid Afrika ʼn 1Stop sou noem, vir die passasiers om die kleedkamer te gebruik.

Die omgewing waarin ons ry is pragtig groen en boomryk maar so begroei dat ons nie veel meer as die omgewing onmiddellik langs die pad kan sien nie.

Die bus ry ʼn paar draaie deur Parys. Die gids sukkel om betyds te vertel wat die belangrike besienswaardighede is want die bus ry hopeloos te vinnig. Ons is byvoorbeeld al amper deur die tonnel waar Prinses Dianna verongeluk het toe die gids ons meedeel dat dit nou die tonnel is.

Die tonnel waarin die Prinses Dianna ongeluk plaasgevind het:

By die Pont De l’Alma klim ons op ʼn boot wat heeltemal met glas omsluit is en vaar vir ʼn uur op die Seinerivier deur Parys.

Ons glas boot:

 

 

 

 

 

 

Ons sien die pragtigste geboue maar ongelukkig is die kommentaar op die boot nie te goed nie, met die gevolg dat ons nie historiese geboue, behalwe die baie bekendes soos die Arc de Triomphe en Eiffeltoring, nie kon identifiseer nie. Jan het die geboue later met Google Images geïdentifiseer.

Van ons fotos van geboue langs die Seine

Pont Royal

Petit Palais

Palais Bourbon

Notre-Dame

Louvre

Conciergerie

Eifel

Ons sit redelik agter op die boot. Agter en langs ons kom sit ʼn klomp Chinese wat harder raas as wat enige Suid Afrikaner kan hoop om te kan raas. Dit is so erg dat ons later voor gaan sit. Later het meer van die mense vorentoe geskuif. Die Chinese het duidelik nie die skimp gevang nie want hulle het ook so een-een vorentoe geskuif. Later met die fotonemery moes ons maar goed en vinnig mik en druk want jy is nog besig om te fokus dan duik daar ʼn Chinese kop voor jou op.

Om ‘n minder obstruksie met my fotonemery te hê kon ek gelukkig elke nou en dan buite op die dek gaan staan om foto’s te neem.

Terug in die bus ry ons tot by die Alexandra burg en stop in ʼn parkeerplek langs die Seinerivier waar die bus  vir ons  wag terwyl die passasiers ongeveer twee ure vrye tyd het om op hul eie in Parys te spandeer.

Die Alexandra brug

oznor

Jan het besluit hy wil, in elke land wat ons besoek, vir hom ʼn aandenking koop om op sy studeerkamer-boekrak te plaas. In Parys wil hy graag ʼn klein staal weergawe van die Eiffeltoring koop.

Die Eiffel-aandenking:

Die toergids stel voor ons stap net reguit aan langs die Seine. Volgens haar is daar winkeltjies wat aandenkinge verkoop vêrder aan.

Na ons seker meer as seker so twee kilometer geloop het kom ons by ʼn plek waar ons nie vêrder kan gaan nie. Jan is ook moedeloos en voel hy kan nie vêrder stap nie. Sy voet is baie seer. Later het ons gesien sy toonnael is potblou en die nael het later afgeval.

Die pad wat ons moet kruis om by die sogenaamde “winkeltjies” te kom het geen voetoorgang nie en dit is ʼn dubbelpad met verkeer wat so jaag dat dit enige Suid Afrikaanse verkeerskonstabel ʼn hartaanval sou gee.

Ons het geen keuse as om al die pad terug te stap nie. In hierdie stadium is ons moeg, moedeloos en honger. Ons kan kos stalletjies oorkant die besige pad sien maar daar is geen kans om oor die pad te kom nie.

Terug naby waar die bus staan kry ons ʼn robot met ʼn voetoorgang en besluit ons sal daar oorgaan. Ons eerste gedagte was om terug te gaan bus toe maar die honger en behoefte om by ʼn toilet uit te kom motiveer om aan die anderkant van die besige pad te probeer.

Ek het ʼn entjie voor Jan uitgestap en staan by die robot-oorgang vir hom en wag. Langs my staan ʼn man en vrou en ek hoor hoe die man vir die vrou in Afrikaans sê: “Die mense ry aan die verkeerde kant van die pad.”

Voor ek my kon verhelp sê ek: “Ja en as jy oor hierdie pad loop ry hulle jou dood.”

Ons was almal baie verhaas. Wat is tog die kans om ander Suid Afrikaners in Parys by ʼn verkeer oorgang te ontmoet?

Ons stap vêrder saam met hulle en gesels. Baie vriendelike mense wat van Johannesburg af kom. By ʼn kasteel gaan hulle in en Jan en ek stap vêrder.

ʼn Entjie verder is daar publieke toilette langs die pad. Dit kos een euro om in te gaan. Ons het net een euro in kleingeld en Jan, wie se nood die hoogste was, gaan in. Toe hy inkom neem ek my kans waar en glip gou in voor die deur toegaan. Die vrou wat die toilette skoonmaak en die geld kollekteer is baie ontsteld toe ek uitkom en sy loop al agter ons aan en sê: “Madam, Madam you have not paid Madame”.

Jan krap iewers uit sy sakke 2€ en hy gee dit vir haar. Sy gee, nou sommer baie meer tevrede, vir hom kleingeld. Ek moet sê sy doen glad nie haar werk so goed nie want die toilet is glad nie skoon nie.

Vêrder langs die pad kry ons ʼn kosstalletjie waar ons vir ons ʼn pannini, met kouevleis op, koop. Die pannini en een koeldrank wat ons deel kos ons 10€… sowat R167.00.

Ons sit op die bankie in ʼn tipe parkie en eet.

Na ons geëet het besluit ons dat Jan daar sal wag en ek sal vêrder stap om te kyk of ek ʼn aandenkingwinkel kry. Ek het oor ʼn hele klomp strate geloop en tot by die Obelisk en toe maar weer omgedraai sonder om een aandenkings winkel te kry.

Die Obelisk

Met terug stap kry ons ʼn “fiets-taxi” Dit is basies ʼn fiets met ʼn kajuit op. Die bestuurder sit op die fiets sitplek voor en trap terwyl twee passasiers agterop sit.  Daar is heelwat van hulle in Parys.

Ons vra die fiets-bestuurder of hy ons terug bus toe sal neem. Dit is ʼn vriendelike jong man wat dadelik instem en ʼn prys van €30 aanbied. Jan onderhandel bietjie met hom en hulle kom ooreen op €25. Jan is baie trots op sy besparing van ongeveer R82.

Ek vertel vir die fiets-bestuurder van die Eiffeltoring-aandenking wat ons soek en hy sê hy weet presies waar om een te kry en bied aan ons ons daarheen te neem en daar gaan ons. Hy ry in die besige verkeer en terwyl hy ry en die fiets toeter elke nou en dan druk, tree hy op as toergids

Hy ry tot by die Louvre se tuin waar ons ʼn Eiffeltoring-replika by ʼn ou, wat ons vertel hy kom van Ghana af, koop.

Ons gids (taxi-drywer) gaan wys vir ons die Arc die Triomphe en neem ʼn foto van ons daar.

Op pad terug bus toe kry die fiets/taxi ʼn pap wiel. Ons wil afklim maar hy dring daarop aan dat ons bly sit en hy trap… pap wiel en al.  Sowat vyftig meter van die bus af kom die buiteband van die velling af en dit is vir hom onmoontlik om vêrder te ry. Jan betaal hom, ons bedank hom vir sy uitstekende diens en stap bus toe vir ons terug rit Le Havre toe.

Ons kom die aand te laat terug op die skip om in die restourant te eet en gaan eet in die buffet-restaurant. Die aand het ons in die buffet geëet dit was te laat vir die restourant. Daarna is ons na die Green Sax Bar om na die Music and Dance uitvoering deur Duo 2 Memory te kyk.